ewa mroczkowska books

Bywają dni, gdy słowa są zbędne... Czyli notka z serii "widziane moim trzecim okiem".

Ostatnie tygodnie były istnym szaleństwem. Stres czaił się za mną na każdym kroku. Dodatkowo potęgował go lęk, że nie zdążę, że sobie nie poradzę, że będzie wstyd. Jednak mimo wielu przeciwności udało się - o czym mówię? Zdobyłam tytuł magistra!

You think - it was love. Fall in love but your heart is hurt Your mind is black and empty Your soul is dark nothing to lose nothing to change everything was gone fall in love blood things life is over game ends Pierwsza próba pisania w innym języku. Masło maślane :)

Umierasz. Resztką Twego życia karmi się piekło. Czarna otchłań. Która straszy. Która niszczy. Która zadaje ból. Na końcu tunelu nie ma światła. Sam szatan wyciąga swe ręce. Boisz się. Zabija Cię świadomość. Że sam sobie to zgotowałeś. To nie zasługa losu. Nie jego chichotu. Nie jego ironii. Twój czyn, odległy, zdradziecki. Doprowadził Cię w czeluści. Pozostał tylko płacz. Jedna srebrna łza. Która nic nie zdziała. Nie pomoże. Ps. W chwili zapomnienia coś popchnęło mnie do założenia drugiego bloga   - na razie wiele tam nie ma, ale mimo to z całego serca zapraszam.

Kim jestem dla Ciebie? Mrzonką ulotną na wietrze Łkaniem księżyca Odbiciem duszy Aniołem upadłym Kim jestem dla Ciebie? Pustym naczyniem Robaczkiem świętojańskim z gasnącym światłem Kukiełką w teatrze życia Obrazem na szkle malowanym myślami Ulotną chwilą skąpaną w deszczu Kim jestem dla Ciebie? Księgą niezapisaną Wszystkim  I niczym zarazem.

Bezsenność okraszona słonymi łzami Samotna i roztargniona Porusza struny Twojego wnętrza By pozostawić ból. Pustka rozdziera serce Łagodny sen nie jest ukojeniem Spadasz. Uciekasz. Błądzisz. Pozostają tylko łzy Rozpacz rodząca siłę Wiara budująca mosty Nadzieja konająca na szarym końcu. I sny bez snów Bez miłości.

Zawsze lubiłam spoglądać w niebo, patrzeć na migoczące gwiazdy, wyszukiwać ulubione gwiazdozbiory.  Po śmierci bliskiej osoby wmówiłam sobie że stał się jedną z tych gwiazd i nie tylko jest teraz moim aniołem stróżem, ale również każdej nocy zagląda okiem gwiazdy w moje okno. 

Dzisiejsza notka będzie różnić się od tych typowych, pełnych rozważań, jakie pisałam dotychczas.  Dzisiejsza notka będzie miała mało treści ale jak sądzę nie mniej przekazu. Jak pisałam, interesuję się fotografią, jednak jestem kompletną amatorką w robieniu zdjęć, nie dysponuję też wybitnie dobrym sprzętem (choć wszystko przede mną), mimo to chcę podzielić się jakimś fragmentem moich zdjęć które zalegają na dysku owiane nutką sentymentu. Nie są one wybitnie dobre, ale je lubię.  Co jakiś czas zamieszczę taki post, zawierający po kilka fotografii mojego autorstwa.

1 sierpnia 1944. Godzina 17. Godzina W. Dziś mija 69 lat od wybuchu powstania Warszawskiego. Największej akcji zbrojnej zorganizowanej przez Armię Krajową przeciwko okupującym Warszawę - Niemcom. Miało trwać kilka dni, jednak powstańcy utrzymali walki przez 63. W dzisiejszą rocznicę - pamiętamy!

Nicość mnie wzywa. Przyciąga niezgłębionym kolorem onyksu. Błyszczy czy płonie? Uwięziła mnie w swej tajemnicy. Wzywam pomocy. Czy ktoś usłyszy? Nicość nie jest już pięknem. Jest przerażającym zimnem. Unicestwia wszystko czym jestem. Teraz jestem nikim. Kawałkiem mlecznej drogi. Mknącym w przestworzach. Nikt mnie nie powstrzyma. Nikt nie odnajdzie. Znikłam… (Zdjęcie przedstawia mnie - nie kopiować bez pozwolenia)

Niedawno miałam przyjemność obejrzeć w całości, kolejny film Petera Weira  - Stowarzyszenie umarłych poetów. Zabierałam się za niego kilka razy, jednak zawsze coś mnie odciągało, także widziałam początek, końcówkę, a środek jakoś umykał. Kilkakrotnie za to czytałam książkę N.H. Kleinbaum która powstała jako wierne odzwierciedlenie scenariusza filmu.

 Miłość jest ucieczką.  Niesie Cię daleko.  Rzuca na skały.  Prowadzi na manowce.  Znosi na mieliznę.  Utwierdza Cię w Twym istnieniu.  Nagle rani.  Niszczy serce.  Unicestwia duszę.  Poskramia rozum.  I zostajesz jak pyłek,  zlękniony, zagubiony.  Szukasz. Uciekasz. Znajdujesz.  Siebie...  Twa podróż zaczyna się na nowo.  A to co?  To woła Twoje serce.  Odnalezione... (Zdjęcie mojego autorstwa - nie kopiować bez zgody:))

Nieodgadniony ból przenika na wskroś. Coś czai się za Tobą, Niczym Twój cień, który przyległ do Twoich pleców. I nie chce Cię opuścić. Ciemność. Wychyla się z każdego kąta. Nieunikniona. Coś przemyka, skrada się, ucieka. To nicość, która ogranicza Cię, gdy wchodzisz w tę ciemność. Znikasz. Pozostaje tylko lekka mgła. Twój strach. Który czai się. Niewyjaśniony. (Zdjęcie mojego autorstwa - nie kopiować bez zgody:))

Mimo, iż premiera filmu miała miejsce w 2010 roku, udało mi się go obejrzeć dopiero wczoraj. "Niepokonani" to piękny obraz walki o przetrwanie, walki o siebie, o swoje człowieczeństwo i wolność.

  Bez moich słów, do interpretacji - jeden z moich ulubionych wierszy Twardowskiego. "Było po śmierci świat stał się biały jak na rozpacze lek wszystkie me grzechy się rozpłakały i ucałował śnieg." JT (Zdjęcie mojego autorstwa - nie kopiować bez zgody:))

W dobie mody na blogowanie, i mnie to dopadło. Pewnie chęć pisania minie równie szybko jak się pojawiła... jednak póki co niech się tworzy. Blog będzie (tak jak wskazuje tytuł) o mnie i wokół mnie, o moich zainteresowaniach, przemyśleniach, rozterkach. Będę wyrażać swoje opinie/recenzje na temat obejrzanych filmów, poznanych zespołów, przeczytanych książek itp. Postaram się zamieszczać także zdjęcia i wiersze mojego autorstwa. Jeśli chcecie wiedzieć więcej o mnie zapraszam do zaglądania w zakładkę "Autor" i do profilu blogera. Więc - niech się dzieje:) Witajcie! (Zdjęcie mojego autorstwa - nie kopiować bez zgody:))