Upadek
Twój strach Paniczny i niedościgniony Zraniona duma Rana krwawiąca Posypana solą Piętno bólu i samotności Naznacza głąb Twego serca Radość umyka jak spłoszony kot Szalony wzrok ciskany na pustą ścianę Światła samotnych latarni towarzyszą Twoim łzom Pustka jak najczarniejszy płaszcz spowija duszę Kajdany na zawsze zamykają Cię w ogrodzie W którym nikt Cię nie odnajdzie Z którego nie ma ratunku Bratnia dusza odchodzi Z ostatnią łzą i słonym pocałunkiem Na zawsze Żegnaj powiedziały puste drzwi Do samotnej klamki Jedynego świadka Twego upadku
