ewa mroczkowska books

Migotliwe światło ucieka przed goniącym je kotem. Mały knot świecy  gasnący niczym ludzkie życie. Księżyc wschodzący nad doliną chowający swe tajemnice. I tylko pustka. Rozumiejąca wszystko. Osamotniona. Bezdenna.

Tym razem kilka zdjęć z ostatniej wyprawy w Tatry.

Fantasmagoryczna cisza zalega dookoła. Dzwoni w uszach. Pociesza. Zaskarbia duszę. Niszczy. Odchodząc unicestwia. Porzuca. Cisza trwa. Już samotna. Bo co jej pozostało? Nie było mnie bardzo długo. Dziękuję wszystkim za komentarze i pytania co się ze mną dzieje. To miłe czuć się potrzebnym. Czasu niestety brak, praca pochłania, ale postaram się dawać oznaki życia...