Upadek

Twój strach

Paniczny i niedościgniony

Zraniona duma

Rana krwawiąca

Posypana solą

Piętno bólu i samotności

Naznacza głąb Twego serca

Radość umyka jak spłoszony kot

Szalony wzrok ciskany na pustą ścianę

Światła samotnych latarni towarzyszą Twoim łzom

Pustka jak najczarniejszy płaszcz spowija duszę

Kajdany na zawsze zamykają Cię w ogrodzie

W którym nikt Cię nie odnajdzie

Z którego nie ma ratunku

Bratnia dusza odchodzi

Z ostatnią łzą i słonym pocałunkiem

Na zawsze

Żegnaj powiedziały puste drzwi

Do samotnej klamki

Jedynego świadka Twego upadku