Niepokonani

Mimo, iż premiera filmu miała miejsce w 2010 roku, udało mi się go obejrzeć dopiero wczoraj.

"Niepokonani" to piękny obraz walki o przetrwanie, walki o siebie, o swoje człowieczeństwo

i wolność.

Film oparty jest na książce Sławoimra Rawicza "Długi marsz". Czy jest to historia prawdziwa to

już kwestia drugorzędna ponieważ spór o to trwa do dziś. Jednak teraz nie o książce (która także

jest świetna) a o filmie.

Opowiada on o uciekinierach z sowieckiego gułagu, którzy przemierzyli tysiące kilometrów z Syberii

do Indii, walcząc ze swoją słabością, głodem, mrozem, upałem, śmiercią... Dalszej fabuły nie zdradzam

- przekonajcie się sami.

Warte podkreślenia jest że film opowiada o Polaku, niezłomnym w swojej walce o wolność

i przetrwanie, trzeba też zaznaczyć z żalem że Polacy nie robią takich filmów, ponieważ ta

historia zasługuje na opowiedzenie przez kino rodzime. Tylko nie wiem czy zostałoby

to zrobione z takim kunsztem z jakim zrobił to Weir.

Film mnie poruszył, do tego stopnia że polały się łzy wzruszenia. Mimo że nie jest to powalająca

fabuła, nie trzyma wybitnie w napięciu, to te 2 godziny mijają niezauważone, ponieważ jesteśmy

całkowicie pochłonięci wrażeniem. Szczególnie ważny to film dla osób które znają historie jeńców

wojennych (mnie jest szczególnie bliski ponieważ mój pradziadek i dziadek opowiadali mi historie

podobne do tej, które sami przeżyli).

W jakiś sposób możemy się utożsamić z głównym bohaterem Januszem, walczyć razem z nim

o każdy krok, o każdy łyk wody, o każdy spokojny oddech. Tym piękniejsze jest że wśród

bohaterów możemy odnaleźć to czego teraz na świecie tak mało - dobroć, wsparcie, wolę

przeżycia w każdych ekstremalnych warunkach.

Bez przesadnego patosu, w wielkiej prostocie bez zapierających dech w piersiach scen film

i tak wbija w fotel. I polecam go każdemu - nie tylko osobom lubiącym takie kino. A ja dla

porównania muszę zobaczyć "Syberiadę polską".